ارایه تئوری جدید در حوزه تکینگی فناوری
تکینگی فناوری (Technological singularity) فرضیه‌ای است که پیشبینی میکند که شتاب در فناوری در نهایت باعث میشود که هوش مصنوعی از هوش بشر پیشی بگیرد و منجر به تغییرات شگرف یا حتی پایان تمدن بشری بشود. چون توانایی‌های چنین هوشی ممکن است قابل درک نباشند، اتفاقاتی که بعد از تکینگی فناوری می‌افتند ممکن است پیش‌بینی‌ناپذیر باشند. در قالب یک مدل ریاضی لحظه وقوع این پدیده در شکل توصیف شده است.
البته توجیهی که برای رشد نمایی هوش مصنوعی و در نهایت عبور از هوش انسانی با شتاب زیاد میشود در رشد نمایی فناوری های پشتیبان رایانشی از جمله توان پردازشی و ذخیره سازی و ظرفیت شبکه نیز ارایه شده است. برای مطالعه بیشتر نظریات کلاسیک در حوزه تکینگی میتوانید به ویکیپدیا مراجعه کنید.
در اینجا قصد دارم نظریه جدیدی را خصوص توصیف پدیده تکینگی ارایه کنم که البته نظریه کلاسیک را رد نمیکند، اما از زاویه دیگری نحوه وقوع آن را توصیف میکند. این نظریه از طریق یک آزمایش کوچک تحت عنوان “آزمون تکینگی” امکان پذیر است. به تصویر زیر که مربوط به یک جلسه آنلاین است نگاه کنید و به این سئوال ساده پاسخ دهید که “کدام هویت ها واقعی هستند و کدام هویت ها هوش مصنوعی است؟” یا بعبارت دیگر “کدام شخصیت ها در جهان واقعی هستند و کدام شخصیت ها در فراجهان؟”
در این جلسه ترکیبی از تعاملات بین جهان واقعی (universe) و فراجهان (metaverse) در قالب یک ویدئو کنفرانس کلاسیک نشان داده شده است که عملا در صورت استفاده از تجهیزات مناسب میتوانست بصورت چند بعدی در متاورس نیز تشکیل شود و این افراد دور یک میز با هم نشست مجازی داشته باشند. در اینجا برای سادگی آزمون از محیط کلاسیک با ابعاد محدود استفاده شده است. چالش هایی که در ارتباط با آزمون تکینگی
با توجه به تکنولوژی Deep-Fake به سادگی نمیتوان چهره های واقعی را از چهره های ساختگی تشخیص داد، چون ممکن است توسط هوش مصنوعی ایجاد شده باشند، بنابراین چهره های به ظاهر واقعی میتوانند آواتار باشند. همچنین مشخص نیست پشت چهره ها (چه در ظاهر حقیقی و چه بصورت آواتار) هوش مصنوعی قرار دارد یا انسان واقعی؟
در حال حاضر معمولا با یک گفتگوی ساده با هر کدام از شخصیت های آزمون و انجام تست تورینگ میتوان در نهایت مرز بین جهان و فراجهان را تشخیص داد، اما هر چه تکنولوژی پیشرفت بیشتری کند تشخیص این مرز سخت تر خواهد شد تا جایی که دیگر مرزی بین این دو احساس نخواهد شد.
فاصله رسیدن به نقطه تکینگی فناوری، پیش بینی میشود که با چند تکنولوژی دیگر برای تبادل کامل احساسات بین جهان و فراجهان تکمیل شود. برای اطلاعات بیشتر در خصوص این سطح از غوطه وری در محتوای قابل انتقال در اینترنت و الزامات آن به مفاهیم Tactile Internet و Immersive Content مراجعه شود.
وضعیت پژوهش های جامعه تحقیقاتی نشان میدهد که محتوای بعدی قابل انتقال از طریق اینترنت بین دو جهان، حس بویایی خواهد بود و پس از آن حس چشایی قابل انتقال خواهد بود.
بنابراین میتوان اینگونه توصیف کرد که تکینگی یک پدیده چند بعدی است و میتواند متناسب با پیشرفت فناوری در ابعاد مختلف به وقوع بپیوندند. در هر بعدی که تفاوت بین جهان عادی و فراجهان تشخیص داده نشود، تکینگی مقطعی رخ خواهد داد و وقتی در همه ابعاد فراگیر شود، تکینگی کامل به وقوع خواهد پیوست.